Zamek w Siewierzu powstał w pierwszej połowie XIV wieku i od tego czasu jest najważniejszym obiektem w tym mieście. Powstał on na sztucznej wyspie, którą niegdyś otaczały rozlewiska Czarnej Przemszy.
Początkowo była to budowla drewniana, jednak w XV wieku zaczęto zamek rozbudowywać i umacniać, tworząc w ten sposób murowaną warownię. Do jego rozbudowy w największym stopniu przyczynili się rezydujący w Siewierzu biskupi krakowscy. To właśnie do nich należał zamek aż do końca XVIII stulecia. Wielokrotnie wokół zamku dochodziło do mniejszych i większych starć, jednak największe straty przyniósł budowli wiek XVII i słynny potop szwedzki.
O drewnianym grodzie istniejącym w Siewierzu pojawiają się pierwsze wzmianki już w XII wieku. Na początku XIV wieku pojawiają się natomiast pierwsze informacje mówiące o drewnianym zamku stojącym nad rozlewiskami rzeki Czarnej Przemszy. Rozlewiska te obecnie nie istnieją, co jest wynikiem osuszania terenu w XIX wieku.
Pierwszy murowany zamek w Siewierzu powstał w początkach XIV wieku. Było to dość skromne założenie. W jego skład wchodziła okrągła baszta oraz budynek mieszkalny, całość zaś była otoczona murem obwodowym.
Ważną datą w dziejach siewierskiego zamku jest rok 1444. Wtedy to stał się on własnością biskupa Zbigniewa Oleśnickiego, który odkupił warownię od księcia cieszyńskiego Wacława. Od tego czasu zamek stał się własnością biskupów krakowskich, którzy jednocześnie byli panami księstwa siewierskiego. Kolejni panowie na zamku wprowadzali zmiany w jego architekturze, dbając o jego rozwój i własną wygodę i bezpieczeństwo. W pierwszej połowie XVI wieku biskup Piotr Tomicki wyburzył cylindryczną basztę, zaś od południa dobudował do zamku okazały, renesansowy gmach. W 1574 roku kolejny biskup, Franciszek Krasiński, wybudował barbakan i otoczył zamek dodatkowym murem obronnym.
W 1624 roku w zamku zaczął funkcjonował słynny na całą okolicę ze swej surowości Trybunał Siewierski. Po sporych zniszczeniach związanych z najazdem szwedzkim zamek został wyremontowany. W latach 80-tych XVII stulecia jego właścicielem był biskup Jan Małachowski, który dobudował wschodnie skrzydło wraz z kaplicą. Zamek służył już w tym czasie bardziej jako rezydencja i obiekt mieszkalny, zatracał stopniowo swe obronne walory. Kolejna przebudowa miała miejsce w pierwszej połowie XVIII wieku, które jednak nie wpłynęła na wygląd zamku w zbyt istotny sposób. Gdy wkrótce księstwo siewierskie zostało włączone do Korony, buskimi opuścili podupadający i tracący na znaczeniu zamek.
Zainteresowano się nim dopiero w latach 70-tych, gdy przeprowadzono na terenie zamku pierwsze prace archeologiczne. Po wielu latach ciężkich prac udało się zamek odpowiednio zabezpieczyć i udostępnić turystom do zwiedzania. Od 2008 roku na jego wieży czynna jest platforma widokowa, zaś w zamkowych piwnicach urządzono małą wystawę o charakterze historycznym. Zrekonstruowano również most zwodzony.
Zamek ma nieregularny kształt. Nieco do przodu wysunięty jest mały barbakan oraz wieża bramna, nazywana szlachecką. Dziś wieża ta służy turystom jako platforma widokowa. Ciekawostką siewierskiego zamku jest to, że strzegący go barbakan miał dwa wjazdy. Jeden służył pieszym, drugi – jeźdźcom.
Za barbakanem znajduje się zamkowy dziedziniec. Otaczają go budynki mieszkalne oraz gospodarcze, które dostawiono do murów obwodowych. Obecnie na wyłożonym brukiem dziedzińcu zaznaczono owalny kształt. W ten sposób oznaczono miejsce, w którym pierwotnie stała wolnostojąca baszta. Dawniej zamek otoczony był fosą oraz wałem, zaś wjazd na zamek prowadził przez most zwodzony.
